2019 – Express

Op  11, 12 en 13 April  2019, 20.00u stonden we in ’t vertrouwde Royal Theater in Roermond met ’n nieuwe, in Nederland niet eerder gespeelde, Duitse klucht in het Roermonds dialect.

In sneltreinvaart repeteert Speelgroep Gelre aan een nieuwe productie. Het sein staat op groen voor een Nederlandse primeur van Duitse herkomst, geschreven door Bernd Spehling en staat onder regie van Marie-Anne Breuer-van der Woning.

Dat trekt ’n behoorlijke wissel op ’t gezelschap, maar we zitten nergens mee. Het wordt weer een geweldige klucht waarbij expres, met opzet dus, zoals gebruikelijk bij deze vorm van toneel, ’t een en ander op het  verkeerde spoor terecht komt. Vooral de jongeren binnen ons gezelschap komen prominent aan bod.  Zo zien we dadelijk een crimineel koppel Kitty en Ruud,  een tegendraadse buffetjuffrouw Trudie, cheffin Gerda, controleur (van wat?) Van Eik,  onderhoudspersoneel Ilse, Lies – een oudere dame met haar onhandelbare neefje Harrieke -, verzekeringsagent Stefan Polis, professor pathologie Sjnatsky en zelfs een fietser die ’t spoor echt bijster raakt. En tenslotte enkele politielui, maar niet van de snuggerste soort….

Recensie: ‘Speelgroep Gelre in de trein’

Van Gerard Nizet mochten we onderstaande recensie ontvangen. Met eigen ogen zien hoe onze Express eruitzag? Scroll dan snel door naar de foto’s!

Gisterenavond 12 april 2019 was ik in een trein… en ook in een theater. Scherp was het geluid van het fluitje van de conducteur (Ton Hensen) die ons, argeloze reizigers, op het perron Royal Theater deskundig en met kracht de trein binnen bracht. Een overtuigende rol. Een ” trein-coupé “, die heerlijke zitplaatsen heeft en voor mij nog altijd mooie herinneringen oproept.

De Express van Bernd Spehling, in een Limburgse vertaling van Charlotte Ruijs en haar nog altijd met kracht acterende Ignace Ruijs (als politieman Vonk – een rol op zijn lijf geschreven -) reed totdat er iets mis ging in station Oppe Ruiver. In deze overduidelijk geprivatiseerde trein, waar het spook van de vercommercialisering duidelijk aanwezig was (alles kostte geld en overal was wel weer een kortingsmogelijkheid op) om reizigers te paaien van Zutphen tot Roermond, liep het iets anders dan zou moeten.

Een overtuigd maar niet geheel standvastig kibbelend boeven-duo meende slim te zijn en de geldkluis in de trein te bemachtigen. Sanne Tonnaer en Sef Thissen speelden dit duo met verve. Dynamisch, zij rennend en gesticulerend en roepend en hij sukkelachtig, stotterend met de nodige verhaspelingen, tot een natte broek toe: in één woord overtuigend!

We kregen als “reizigers” een prachtig decor en dito belichting en techniek van Wim Thomassen en broer Tof Thomassen,met in hun kielzog een keur aan technische ondersteuners, Bert Pex, Jeffrey Houba, Peter Zeelen, Theo Hermans, Bas Zeevenhoven, Frans Stoks en Ad Verstraelen, die een heuse treincoupé met alle details daarin hadden gemaakt, inclusief modder en bloedspatjes, voorbij vliegende landschappen en dergelijke. Blijkbaar was de costumering en de inspeciëntie ( attributen) in goede handen, levensecht en zeker niet overdreven, Incognito, Cabello, Tom Timans, Jeffrey Houba en spoorwegclub Blerick.

En dan was er een parmantige kantine-juffrouw in de restauratiewagen, die op een amusante wijze taalgrappen maakte zonder dat ze zich daar zelf bewust van was en de verwarring onder de treinreizigers en personeel alleen maar vergrootte: een rol die loepzuiver in sappig Limburgs door Doreth de Groot werd neergezet. De conductrice (gespeeld door Corrie van Heugten) bracht met een niet te stuiten gevoel van gezag (dat de boel alleen nog maar meer kon laten escaleren) een zuivere weergave van zo’n spoorwegbeambte, een heerlijk sappig taaltje uitbrakend. De obligate juffrouw met de schoonmaak opgezadeld deed haar best er alles van te snappen, maar kwam geregeld in het gedrang tussen treinreizigers en haar werkgevers, lekker onderkoeld gespeeld door Sylvia Kersten.

Mieke Berden, als een iets oudere dame met haar “weerbarstig ongemanierd” neefje. Dat neefje werd gespeeld door Pasqual Verboeket die ook nog een irritante verzekeringsagent ten tonele moest voeren; een verbluffende acteerklus trouwens, welke laat zien dat kleinere rollen, wanneer zeer goed bezet, het spelniveau optillen. Datzelfde geldt voor de doorgeslagen pathologe die de spanning alleen nog maar verhoogde, potig spel van Sylvia Kersten. Tja, en als dan ook nog een enigszins volslanke wielrenner met handbagage (inlevend gespeeld door Bart Thissen) door het treinpersoneel naar voren en weer terug naar achteren wordt gedirigeerd, wat de kolder nog meer versterkte, is de chaos compleet. Nou, je zou denken een eenvoudig klusje voor inspecteur van de politie, gespeeld door een heerlijke quasi krachtige, vergeetachtige dame (Marianne Geurts) en haar hierboven genoemde collega Ignace Ruijs… Maar nee hoor, het gezag was ver te zoeken – puntig gespeeld. Reizigersopsporingsdienst Geert Schmitz en Frank Vossen deden ons het geheel nog meer aan de werkelijkheid denken.

Het stuk was kort, werd snel gespeeld, geen hinderlijke witjes en door dit op elkaar ingespeeld team overtuigend neergezet. Zeker een geweldige prestatie van regisseur Marie-Anne Breuer- van der Woning, die de acteurs al vanaf de straat het spel voor ons liet brengen totdat, gezeten in onze zetels, de trein op gang kwam. De treinreis werd mijns inziens wel vrij abrupt afgebroken; Bernd Spehling had daar iets mooiers van kunnen maken.

Dank Speelgroep Gelre – benieuwd naar jullie 75 jarig bestaan in 2020!

Foto’s

De treinreis herbeleven kan met dank aan de foto’s van Ed Latiers: